ประวัติและแบบอย่างศิลปะตะวันออก
History and Style of Eastern Art
1. รู้เข้าใจและเห็นคุณค่าประวัติความเป็นมาของศิลปะตะวันออกแต่ละยุคสมัย
2. รู้เข้าใจและเห็นคุณค่าเนื้อหาของศิลปะตะวันออกแต่ละยุคสมัย
3. รู้เข้าใจและเห็นคุณค่าวิธีการสร้างสรรค์ศิลปะตะวันออกแต่ละยุคสมัย
4. รับผิดชอบงานที่ได้รับมอบหมาย
เพื่อเป็นการพัฒนาการเรียนการสอน ให้เข้ากับสภาวะสังคมในปัจจุบัน
ศึกษาเกี่ยวกับประวัติความเป็นมาของศิลปะตะวันออก โดยเน้นการเรียนรู้รูปแบบ เนื้อหา วิธีการสร้างสรรค์ของยุคสมัยต่างๆ
อาจารย์จัดเวลาให้คำปรึกษาเป็นรายบุคคล หรือรายกลุ่มตามความต้องการ 1 ชั่วโมง/สัปดาห์ (เฉพาะรายที่ต้องการ)
ซื่อสัตย์สุจริต มีวินัย และมีความรับผิดชอบต่อตนเองและสังคม มีทัศนคติที่เปิดกว้าง ยอมรับฟังแนวคิดของผู้อื่น
การขานชื่อ การเข้าชั้นเรียน และการส่งงานตรงเวลา การแต่งกาย และปฏิบัติตนที่เหมาะสม ถูกต้องระเบียบข้อบังคับของมหาวิทยาลัย การแสดงความคิดเห็นของตนเอง และยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น
คะแนนจิตพิสัย คะแนนความสนใจ ความกระตือรือร้น และการแสดงความคิดเห็นในชั้นเรียน
รอบรู้ในศาสตร์ทางศิลปกรรม และศาสตร์อื่นที่เกี่ยวข้อง มีความรู้เกี่ยวกับมาตรฐานหรือธรรมเนียมปฏิบัติในการประกอบวิชาชีพด้านศิลปกรรมศาสตร์ในสาขาวิชาที่ศึกษา
ศึกษาค้นคว้าผลงานศิลปะในประวัติศาสตร์ตะวันออกในแขนงต่างๆ เช้่น สถาปัตยกรรม ประติมากรรม และจิตรกรรม
การทดสอบย่อย การสอบกลางภาคเรียนและปลายภาคเรียน ประเมินจากรายงานที่นักศึกษาจัดทำ ประเมินจากการนำเสนอรายงานในชั้นเรียน
สามารถค้นคว้า รวบรวมและประเมินข้อมูลจากแหล่งข้อมูลที่หลากหลายอย่างมีวิจารณญาน สามารถบูรณาการความรู้กับศาสตร์อื่นเพื่อสร้างสรรค์ผลงานทางวิชาการและวิชาชีพได้
ใช้กรณีศึกษา การจัดทำโครงงาน หรือการจัดทำศิลปนิพนธ์ การมอบหมายงานให้นักศึกษาสืบค้นข้อมูลวิเคราะห์ สังเคราะห์และสรุปข้อมูล การนำเสนองาน โดยอภิปรายเดี่ยวหรือกลุ่ม ร่วมแสดงความคิดเห็น
การให้คะแนนจากผลงานปฏิบัติ จากการนำเอาความรู้ัที่เรียนไปประยุกต์กับการสร้างสรรค์งานศิลปะ
มีภาวะผู้นำเข้าใจบทบาทหน้าที่ของตนเอง รับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น และ มนุษยสัมพันธ์ที่ด มีความรับผิดชอบต่องานของตนเอง และสามารถทำงานร่วมกับผู้อื่นได้อย่างมีประสิทธิภาพ
1. สอดแทรกเรื่องความสำคัญของการมีมนุษยสัมพันธ์ การมีมารยาททางสังคม มอบหมายงานหรือจัดกิจกรรมโดยหมุนเวียนกันทำหน้าที่ผู้นำและผู้ตาม การเคารพสิทธิและการยอมรับความคิดเห็นของผู้อื่น การประสานงานกับบุคคลภายนอก การแสดงความคิดเห็น และการวิพากษ์วิจารณ์งานของผู้อื่น
ประเมินจากพฤติกรรมและการแสดงออกในการนำเสนองาน และผลงานกลุ่มในชั้นเรียนและประเมินจากพฤติกรรมที่แสดงออกในการร่วมกิจกรรมต่างๆ
1. สามารถเลือกใช้เทคโนโลยีสารสนเทศในการสืบค้นข้อมูลเพื่อการสร้างสรรค์ผลงานหรือการนำเสนอผลงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ
ประเมินจากความถูกต้องในการใช้ข้อมูลและตัวเลข การเลือกใช้เครื่องมือทางเทคโนโลยีสารสนเทศที่เหมาะสม ประเมินจากการอธิบาย การนำเสนอ
การค้นคว้าการทำรายงาน และการสืบค้นข้อมูลที่นอกเหนือจากเนื้อหาที่เรียน
-
-
-
แผนที่แสดงการกระจายความรับผิดชอบมาตรฐานผลการเรียนรู้จากหลักสู่รายวิชา (Curriculum Mapping)
กลุ่มวิชา | 1.คุณธรรมจริยธรรม | 2.ความรู้ | 3.ทักษะทางปัญญา | 4.ทักษะความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลและความรับผิดชอบ | 5.ทักษะการวิเคราะห์ เชิงตัวเลขและการใช้เทคโนโลยีสารสนเทศ | 6.ทักษะพิสัย | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
ลำดับ | รหัสวิชา | ชื่อวิชา | 1 | 2 | 3 | 4 | 1 | 2 | 3 | 1 | 2 | 3 | 4 | 1 | 2 | 3 | 1 | 2 | 3 | 1 | 2 | 3 |
1 | BFAVA104 | ประวัติและแบบอย่างศิลปะตะวันออก |
กิจกรรมที่ | ผลการเรียนรู้ * | วิธีการประเมินผลนักศึกษา | สัปดาห์ที่ประเมิน | สัดส่วนของการประเมินผล |
---|---|---|---|---|
1 | 1.1 1.2 | การขานชื่อ การเข้าชั้นเรียน และการส่งงานตรงเวลา การแต่งกาย และปฏิบัติตนที่เหมาะสม ถูกต้องระเบียบข้อบังคับของมหาวิทยาลัย การแสดงความคิดเห็นของตนเอง และยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่น | ตลอดภาคการศึกษา | 10 % |
2 | 2.1 2.4 3.1 3.3 | การทดสอบย่อย การสอบกลางภาคเรียนและปลายภาคเรียน ประเมินจากรายงานที่นักศึกษาจัดทำ ประเมินจากการนำเสนอรายงานในชั้นเรียน ประเมินจากผลงานที่ปฏิบัติ | 3, 5, 8, 9, 12, 14, 16, 17 | 90 % |
กำจร สุนพงษ์ศรี. (2553). ประวัติศาสตร์ศิลปะอินเดีย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เชษฐ์ ติงสัญชลี. (2558). ประวัติศาสตร์ศิลปะอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. นนทบุรี: มิเซียมเพรส.
ปัญญา เทพสิงห์. (2548). ศิลปะเอเชีย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภัทรดิส ดิศกุล, มจ. (2534). ศิลปะอินเดีย. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของคุรุสภา.
สุภัทรดิส ดิศกุล, มจ. (2538). ประวัติศาสตร์ศิลปะประเทศใกล้เคียง. กรุงเทพฯ: มติชน.
Basil Gray. (1981). The art of India. Britain: Phaidon press limited 1981.
David Bellingham, Clio Whittaker, John Grant. (1996). Myths and legends. London: Quantum books Ltd.
Gilles Beguin. (2009). Buddhist art historical and cultural journey. Bangkok: River books Co.Ltd.
Piriya Krairiksh. (2012). The root of Thai art. Bangkok: River book.
เชษฐ์ ติงสัญชลี. (2558). ประวัติศาสตร์ศิลปะอินเดียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้. นนทบุรี: มิเซียมเพรส.
ปัญญา เทพสิงห์. (2548). ศิลปะเอเชีย. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุภัทรดิส ดิศกุล, มจ. (2534). ศิลปะอินเดีย. กรุงเทพฯ: องค์การค้าของคุรุสภา.
สุภัทรดิส ดิศกุล, มจ. (2538). ประวัติศาสตร์ศิลปะประเทศใกล้เคียง. กรุงเทพฯ: มติชน.
Basil Gray. (1981). The art of India. Britain: Phaidon press limited 1981.
David Bellingham, Clio Whittaker, John Grant. (1996). Myths and legends. London: Quantum books Ltd.
Gilles Beguin. (2009). Buddhist art historical and cultural journey. Bangkok: River books Co.Ltd.
Piriya Krairiksh. (2012). The root of Thai art. Bangkok: River book.
เนื้อหาประวัติศาสตร์ศิลปะตะวันออก ที่ใช้สอน โปรแกรม Power Point
เว็บไซด์ที่เกี่ยวกับศิลปะตะวันออก,Eastern Art
การบรรยายอย่างมีส่วนร่วม แบบประเมินผู้สอน และแบบประเมินรายวิชา
1. การสังเกตการณ์สอน
2. ผลการเรียนของนักศึกษา
3. การทบทวนบทเรียนและความเข้าใจในเนื้อหาทั้งหมด
ค้นคว้าหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อประกอบการเรียนรู้ในการพัฒนานักศึกษา
การให้คะแนนจากการทดสอบเก็บคะแนน และค้นคว้ารายงาน
ปรับปรุงรายวิชาทุก 3 ปี หรือตามข้อเสนอแนะและผลการทวนสอบมาตรฐานผลสัมฤทธิ์ตามข้อ 4
ที่มาจากงานวิจัยของอาจารย์หรืออุตสาหกรรมต่าง ๆ